anneme
ben ki beşikte bir çocuktum, hatıramda dün gibi
bembeyaz kıyafetiyle kollarına aldı annem beni
ağladım bu korkunç dünyanın seyrinde
sarıldı bana ağladı benimle annem de
o zaman anladım attığım her adımda
yanımda olacak biri var hayatımda
adım atmaya başladım sonra, her adımda yoruldum
her karanlıktan annem sayesinde kurtuldum
ağlamam onun kalbinde bir yara açar anlardım
fakat her güldüğümde onun yaralarını yine ben sardım
varlığı kutsal, kendisi kutsal annem benim
en güzel, en huzurlu, en güvendiğim yerim benim
şimdi saçlarım ağardı, gözlerim görmüyor seni
herkes çıktı da aklımdan bir silemedim seni…
anneme
ben ki beşikte bir çocuktum, hatıramda dün gibi
bembeyaz kıyafetiyle kollarına aldı annem beni
ağladım bu korkunç dünyanın seyrinde
sarıldı bana ağladı benimle annem de
o zaman anladım attığım her adımda
yanımda olacak biri var hayatımda
adım atmaya başladım sonra, her adımda yoruldum
her karanlıktan annem sayesinde kurtuldum
ağlamam onun kalbinde bir yara açar anlardım
fakat her güldüğümde onun yaralarını yine ben sardım
varlığı kutsal, kendisi kutsal annem benim
en güzel, en huzurlu, en güvendiğim yerim benim
şimdi saçlarım ağardı, gözlerim görmüyor seni
herkes çıktı da aklımdan bir silemedim seni…
bir çift söz gibi,
sızdığım duvarların çatlakları
çocukluğum.
herkesin önemsiz gördüğü her şey için
benliğimden bir parça kopup gidiyor
içimi her ne kadar döktüğümü zannetseler de
boş…
çünkü onlara sunduklarım sadece
kendime sunduğum mazeretlerden ibaret
içimde bir yerlerde gerekten acı çeken
kendisini yalnızlaştırmış bir kız çocuğu var
dıştan gülümsemeye bile gücü kalmamış
bir kız çocuğu…
anlaşılmak istedim her şeyden önce
yaptığım her fedakarlıkta
o insanın da benim gibi yalnız olduğunu
ve çektiği acıları dökmek istediği
birileri olduğunu hayal ettim
her dokunduğum kişiye onu sevdiğimi
onun yanında olabileceğimi bu yüzden söyledim
fakat sonra
kendimi gerekçekten değersizleştirdiğim anlar geldi
yoruldum
onlar en değerlilerdi de ben en değersiz miydim
neden beni gören birisi yoktu
ve sonra birisi ile tanıştım
o zamana kadar tanrının dualarımı duyduğuna dahi
inanmazdım
o geldi ve beni dinledi, dinledi ve dinledi
benimle konuştu, konuştu ve konuştu
kendimi onun yanında o kadar değerli hissediyordum ki
vazgeçemedim, herkesten daha çok sevdim
sonra insanlara onları sevdiğimi söylemeyi bıraktım
çünkü ona olan sevgimin ve ilgimin yanında
geride kalan hiçbir şeydi ve ben yalan söyleyemezdim
ama yine ağlayamadım, ağlatmadı çünkü
o geldiği için mutlu olsam dahi içim hala acıyor
ve boğazımdaki yumru, yutkunsam dahi geçmiyor…