vücut uzun bir süre sonra yalnızlığa alışıyor. haliyle çürümeyi de hissetmiyorsun. yalnızlık derken sevgilisizlik tabi. hayatıma es kaza biri falan girse 'çok zor bir ihtimal tabi' komadan yıllar sonra çıkan yatalak bir hastanın afallamış ve şaşkın bir haliyle eş değer bir halde olacağım kuşkusuz. diğer türde bir yalnızlıksa yaş ilerledikçe hayatına kattığın insan sayısında azalma oluyor, içinden gelmiyor samimiyet. haliyle evet, çürüyorsun. arada kitaplığındaki kitaplara baktığındaysa köklerine doğru ilerleyen suyu hissediyorsun bir yere kadar. ama çürüklerini iyileştirmiyor, zaten hissetmiyorsun.
